بررسی جذب زیستی کروم شش ظرفیتی از محلول های آبی توسط جلبک های برکه تثبیت فاضلاب

زمینه و هدف: آلودگی زیستگاه­های آبی به فلزات سنگین با توجه به سمیت و تجمع آن‌ها، منجر به آسیب­های جدی به ارگانیسم­ها و راهیابی آن­ها به زنجیره­­ مواد غذایی می­شود. کروم یکی از این فلزات سنگین می­باشد که به صورت اکسیدهای سه و شش ظرفیتی در صنایع کاربرد دارد. کروم شش ظرفیتی دارای مخاطرات بهداشتی مانند سرطان‌زایی است به همین دلایل حذف و کاهش آن از محیط ضروری می‌باشد. هدف از این مطالعه بیوجذب کروم شش ظرفیتی توسط جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب از محیط­های آبی می­باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه بنیادی-کاربردی می­باشد؛ در این راکتور ناپیوسته، متغیرهای   pH(3، 5، 7، 9، 11)، زمان تماس (30-60-120-180-240-300 دقیقه)، غلظت کروم شش ظرفیتی(در محدوده 5/0، 1 و 5 میلیگرم در لیتر) و غلظت جلبک(3-1-5/0-25/0گرم) مورد بررسی قرار گرفت. از مایع مخلوط برکه‌ی تثبیت تصفیه‌خانه فاضلاب شهری برای تلقیح استفاده ‌شد. برای بررسی اثرات متغیرهای  pH، زمان تماس؛ مقادیر  مشخص غلظت کروم شش ظرفیتی در یک ارلن 250 سی سی آماده شده و مقادیر مختلف جلبک خشک(3-1-5/0-25/0گرم) به آن اضافه ­گردید. سپس روی شیکر قرار گرفت. پس از عمل اختلاط، از کاغذ صافی عبور داده ­شد. آنگاه در دمای آزمایشگاه به مدتmin10-5 با دورrpm  2700سانتریفیوژ گردید. سپس در طول موج های nm 540 جذب آن خوانده شد. سپس داده­های مورد نظر پس از جمع آوری وارد نرم افزار Excel و spss گردید. در نهایت برای مدل‌سازی ایزوترم بیوجذب کروم شش ظرفیتی از معادلات ایزوترم لانگموئر، فروندلیخ استفاده ‌شد. یافته­ها: مطالعه حاضر نشان میدهد که  PH، زمان تماس، غلظت کروم شش ظرفیتی و غلظت جلبک بهینه در جذب غلظت کروم توسط جلبک به ترتیب به میزان 5، min 120، mg/L 0.5 وg 1 می باشد. میانگین حداکثر راندمان جذب کروم توسط جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب 2/97% برآورد شد. بررسی ضرایب همبستگی منحنی‌های این مدل­های جذب نشان می‌دهد که جذب کروم شش ظرفیتی بر روی جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب از ایزوترم لانگمویر تبعیت می‌کند(95/0R >). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که جلبک­های برکه تثبیت فاضلاب  به عنوان یک جاذب بیولوژیکی، توانایی بسیار بالایی در جذب کروم شش ظرفیتی از محلول­های آبی را دارند. علاوه بر این در کنار مزایایی از قبیل پائین بودن هزینه بهربرداری, عدم نیاز به نیروی متخصص، پائین بودن لجن دفعی شیمیایی و قابلیت بازیابی مجدد فلزات بیش از پیش مورد توجه واقع شده اند.